Tijdens mijn scheiding na een monogame relatie van 15 jaar, heb ik me dit vaak afgevraagd. Wat wil ik eigenlijk?
Waarom? omdat onze voornaamste reden van de breuk, lag op het gebied van lichamelijke aantrekkingskracht, gevoelens voor anderen, seksuele ontevredenheid en gebrek aan initiatief en "zin" van mijn kant.
Monogamie is een beoefening
We zijn van nature niet monogaam, het is een keus.
Op welk punt zijn we niet meer monogaam?
We hebben gedachten, fantasieën, herinneringen en wat kies je, om daar mee te doen?
We moeten rekening houden met de consequenties van onze acties, het grotere plaatje.
Wat perfecte begeerte lijkt voor vanavond, is het misschien morgen niet waard.
We hebben niet méér verleidingen dan vroeger, we voelen ons alleen nu meer gerechtigd om te krijgen wat we willen hebben.
Het recht om persoonlijk gelukkig te zijn, om vervuld te zijn.
Hierin zijn we misschien een beetje doorgeslagen. We weten geen keuzes meer te maken?
Een victim of FOMO.
Misschien kan het beter en meer?
Hoe weet ik of dit het beste is?
Dat weet je dus niet.
Je zit niet alleen in een relatie om je eigen behoeften te vervullen.
Denk eens na wat jij kan geven aan een ander in een relatie. Wat is jouw toegevoegde waarde, in plaats van lijstjes maken met wat jij wil hebben.
Iets minder narcisme mag tegenwoordig wel.
Het kan anders maar dat is niet altijd beter.
Maak een keus. Ervaar.
Je kan van vele mensen houden maar je kan niet met iedereen samenleven. Dat is niet hetzelfde.
Je kan meerdere malen verliefd worden maar dat is niet altijd op degene, waar je mee zou moeten leven. De mooiste liefdesverhalen zijn niet altijd de beste relaties.
Dezelfde normen en waarden hebben, is een doorslaggevende factor.
Hoe jullie denken over de waarden verbinding, autonomie en groei samen ,is essentieel om uit te zoeken. Alleen gevoel is niet genoeg.