“
Mijn man heeft een getraumatiseerd verleden. Hij leeft vanuit overlevingsmechanismen die hem vroeger hielpen, maar nu – in onze relatie – alles blokkeren.
Vanuit mijn diepe empathie (en mijn eigen achtergrond waarin ik als kind al voor mijn ouders zorgde), ben ik hem ook gaan ‘dragen’.
Ik zorgde voor hem, hield rekening met hem, liet hem over mijn grenzen gaan…
En ik accepteerde dat hij mij niet kon geven wat ik zo verlangde in de relatie.
Maar eerlijk? Ik nam het hem ondertussen wel kwalijk.
Dat hij geen verantwoordelijkheid nam. Niet voor zichzelf. Niet voor ons.
Ik voelde me een sloof.
Betaalde alles. Regelde alles. En voelde me intens eenzaam.
Maar het pijnlijkste was: ik zag ook dat ik dit in stand hield.
En dat ik mezelf stukje bij beetje kwijtraakte.
Ik verloor mijn liefde voor hem… en vooral ook mijn respect.
Toen kwam Bianca.
Zij stelde me één vraag die alles openbrak:
“Welke angst in jou maakt dat jij in deze situatie blijft?”
Ik voelde direct wat het was:
Ik was bang dat als ik hem los zou laten, hij zou afglijden. Dat hij het niet zou redden.
Niet omdat ik me dan schuldig zou voelen, maar omdat ik wist hoeveel pijn hij al had.
Maar Bianca zei:
"Kijk die angst in de ogen. Voel hem. Kijk het beest in de bek."
En dat deed ik.
Ik sprak uit dat als hij zijn verantwoordelijkheden niet zou nemen, hij niet langer in ons huis kon blijven.
Hij ging.
En… hij redt zich. Hij is zijn eigen proces ingegaan.
En ik?
Ik leer elke dag opnieuw mijn plek als vrouw terug in te nemen.
Niet meer de redder, niet meer de moeder, maar de partner die ik wil zijn.
Ik bewaak mijn grenzen. Geef duidelijkheid. En houd me eraan.
Dankzij Bianca heb ik eindelijk begrepen hoe diepgewortelde patronen me vastzetten – en dat ik die kan doorbreken.
Niet door te vechten, maar door moedig te voelen en te kiezen voor mezelf.